Jednym z największych motywatorów, które pchały mnie do chodzenia do liceum, była ciekawość. Nie wiedzy z lekcji, bo przy małej autonomii raczej nie jest to zachęcające, ale ludzi. Mogłem bezkarnie obserwować ich mimikę, zachowania. Czasem robiłem coś dziwnego, żeby zobaczyć ich reakcję, ekspresję. W domu grałem, bo uwielbiam uczucie zwycięstwa. Oglądałem seriale, bo uwielbiam, kiedy główny bohater wkracza jak badass i rozwiązuje jakieś problemy, które dla innych wydają się nierealne do rozwiązania.
Słyszałem, że na psychoterapii, terapeuta jest lustrem, który pozwala ci spojrzeć w głąb siebie. Chyba nie jestem na to gotowy. Moim lustrem jest blog. Na razie sprawdza się całkiem dobrze. Więc czas zmierzyć się z demonem, który ostatnio najbardziej mnie dręczy.
Kiedyś obiecałem sobie, że zwiążę się z osobą, która spełnia określone kryteria. Są przeróżne, od cech charakteru, po kolor oczu. Nie mógłbym być z osobą, która nie umie zmienić swojego zdania. Nie chodzi mi też o kukiełkę, ale o osobę, z którą można coś ustalić, na drodze konwersacji, przekonać logicznymi argumentami. Nie lubię piwnych oczu, są takie... zwyczajne. Uwielbiam za to intensywnie zielone i błękitnie, mogę się w nie wpatrywać godzinami. Może to brzmi dziecinnie i roszczeniowo, ale jeśli mam być z kimś całe życie, to nie chcę mieć najmniejszych podstaw do żalu. To postanowienie pozwoliło mi nie pchać się w złe kontakty, rozczarowania, itd. Nie chciałem przecież zaczynać relacji, którą chciałbym z góry zakończyć. Byłoby to nie fair w stosunku do tej osoby. Co prawda, nie wiem, czy jest to na pewno dobra droga, ale mój perfekcjonizm jest straszny, kiedy się zawodzi.
Istniałem sobie spokojnie i pewnego dnia zobaczyłem ją. Może nie była idealna, ale nikt nie jest idealny. Zdecydowałem, że może warto spróbować zbudować relację. Zaprosiłem ją na wspólne wyjście ze znajomymi, coś w stylu: "Mamy escape room na określoną liczbę osób i akurat wykruszyła nam się osoba". Później bilard, itd. W międzyczasie dużo pisaliśmy ze sobą. Zawsze używałem messengera do umawiania spotkań lub jakichś drobnych pogawędek, ale z nią chciałem złapać kontakt. Nieprzyzwyczajony, wytężałem kreatywność, żeby utrzymać ciekawą, naturalną konwersację. Zadziałało. Umówiliśmy się na regularne 2 spotkania w tygodniu pod pretekstem korepetycji. Z początku było idealnie. Cieszyliśmy się każdą chwilą spędzoną razem. Przytulaliśmy. Całowaliśmy. Niestety, odezwała się moja pustka. Między spotkaniami zmagałem się z bezproduktywnością swojego życia. Nie mogłem sobie z tym poradzić i straciłem czujność. Wydaje mi się, że podświadomie wyczuła, że jestem tonącym okrętem i rozsypał się jej magiczny obraz mnie. Ogień wygasł. Już nie chciała się całować. Powiedziała, że to za szybko i nienaturalnie, że powinniśmy zwolnić. Spotkania zamieniły się tylko w przytulanie. Wkradło się znudzenie. Pamiętam jej pustą aurę.
Na początku grudnia zacząłem się zastanawiać, czy to ma sens. Stwierdziłem, że to nie ma przyszłości. Od początku tylko ja tym kierowałem. Jej tak naprawdę nie zależało. Tak jak mówią książki - kiedy ktoś nie musi się starać, to nie zależy mu aż tak bardzo. Ale stwierdziłem, że to przytulanie nie jest takie złe. Dwa dni w tygodniu, na realizację potrzeby bliskości, a że mieszkała dość daleko, to podczas podróży robiłem produktywne rzeczy. Niestety, to była tylko moja wizja.
Ostatniego "normalnego" dnia, umierała ze znudzenia, chciała coś porobić i chyba to był ostateczny test. Dzień przed następnym planowym spotkaniem napisała, że jutro spotkamy się na mieście - porozmawiać. Od razu wiedziałem co się święci. I mimo moich wcześniejszych rozważań zrobiło mi się smutno. Smutno, to bardzo łagodne słowo. Wpadłem w agonię. Przez całą noc płakałem, nie mogłem oddychać, a serce waliło mi jak młotem. Byłem zaskoczony tak gwałtowną reakcją mojego organizmu. Przespałem może ze 3 h z planowanych 9... Spotkaliśmy się, żeby "rozstać się w zgodzie". I wtedy podjąłem pewną decyzję. Jako, że podczas budowania tej relacji popełniłem i tak masę błędów, to stwierdziłem, że zakończę ją popełniając podręcznikowe błędy, które skreślą mnie w jej oczach jako wartościowego człowieka, a na pewno faceta. Ale przekonam się, jakie to uczucie je popełniać. Skoro podpowiadają je emocje, to prawdopodobnie w jakimś celu. Opowiedziałem jej, o pochłaniającej mnie pustce, o nieprzespanej nocy, o wszystkim, co przyszło mi na myśl.
"Kiedy zaczniesz żyć, miłość przyjdzie sama"
- chciałem zamienić kolejność. Poczułem się trochę lepiej, jednak wyżalenie się jest oczyszczające. Odprowadziłem ją do domu, żeby odbyć ostatni powrót z tamtego miejsca. Stwierdziłem, że zwyczajna podróż komunikacją miejską nic mi nie da. "Będę szedł, dopóki nie będę miał siły iść lub poczuję się lepiej." 5 h spaceru płaczu w ciężkich, zimowych butach, po 30 h bez jedzenia zrobiło swoje. Byłem tak zmęczony, że spałem jak dziecko.
Nadszedł weekend, w piątek kino ze znajomymi, sobota i niedziela - studia. To było całkiem proste. Niestety, dalej nie było już tak łatwo. Nie mogłem spać, smutek mnie przytłaczał. Leżałem na łóżku i bezgłośnie krzyczałem: "POMOCY". Ale nikt mnie nie słyszał. Nikt nie mógł mnie usłyszeć. Zdecydowałem, że muszę poszukać pomocy. Następnego dnia poszedłem do Centrum interwencji kryzysowej licząc na cud. Spoiler: cudów nie ma. Osoba, która nic nie wie o mnie, ani moim życiu, nie może mi pomóc w 1 h. Ale znowu mogłem się wyżalić.
"To, że tak się czujesz, jest normalne. Zaakceptuj to. Pozwól sobie na smutek. Skup się na przeżyciu kolejnego dnia. Zajmij czymś myśli. Rób to, co sprawia ci przyjemność."
Mimo, ze cudów nie ma, to był przełom. Wróciło racjonalne myślenie. Od tamtego dnia mam siłę, by iść na przód.
Miałem sporo czasu na analizę: dlaczego rozstanie jest takie ciężkie?
Dziewczyna była niską blondynką. Miała słodką twarz. Śliczne, morskie oczy. Jako, że uprawiała sporty, miała ładnie ukształtowane ciało. Nie za bardzo i nie za mało. W sam raz. Jak rozmyślała nad jakimś problemem to przygryzała wargę, mrużyła oczy, wkładała końcówkę długopisu do buzi i ściągała twarz. Cudowna. Była też uparta. Kiedy coś postanowiła nie bardzo dało się na to wpłynąć. Jak uciekała myślami to można było zaobserwować delikatnie rozjechane oczy. Ale miało to swój urok. Zamiast dołeczków Wenus, miała dość grube białe włoski. Nie chodziła w sukienkach, ani spódnicach, wielbicielka spodni. Gdybym miał określić jej osobowość, powiedziałbym, że to jedna z tych dziewczyn, które trzymają się na uboczu w liceum i rozmawiają głównie w swoich grupkach. Przyjaźń, realizowała w grupie sportowej. Miała tam paczkę przyjaciół.
Powodem, przez który to tak boli jest fakt, że była moja. Może nie do końca, ale najbardziej ze wszystkich. Do teraz, kiedy o niej myślę, mam ochotę ją objąć i zapewnić bezpieczeństwo.
Mieliśmy jednak różne oczekiwania od związku: ja oczekiwałem osoby z którą mógłbym spędzić resztę życia lub ewentualnie chwilowej przytulanki, realizującej moją potrzebę bliskości. Ona nie była gotowa na poważny związek. Miała szkołę i paczkę przyjaciół, więc nie potrzebowała też przytulanki. Szukała magii, którą zapewniałem na początku. Kiedy się przyzwyczaiła, znudziłem się. Nie dawałem korzyści wartych zachodu. Jak zapytałem ją, co czuła przez ostatnie tygodnie, odpowiedziała:
"Na początku wyrzuty sumienia, ale wiem, że to była dobra decyzja i nie żałuję."
Nie smutek, ale WYRZUTY SUMIENIA. To boli. Ale idealnie pokazuje sytuację. Nie byłem dość dobry. Żałosny. Co prawda, to może być maska, za którą skrywa wewnętrzną walkę, ale to już nieistotne.
Teraz, zamiast eksperymentować na znajomych z klasy, sam jestem bogatym królikiem doświadczalnym. Polem minowym, które wybucha, jak pojawi się jakiekolwiek wspomnienie. Zostawiłem ją w znajomych, żeby móc obserwować swoje reakcje. Jak wrzuca zdjęcie, czuję ból. Dotychczas, jak coś wywoływało dyskomfort, wystarczyło się wystawić na działanie tego wystarczającą liczbę razy i się przyzwyczajałem. To jest troszkę trudniejsze. Ale dzisiaj ponownie obudziła się ciekawość. Co czuję? Dlaczego? Ekscytujące. Więcej.
